De meisjeskijker

Als ieder ander heeft Arleigh Eliot zijn seksuele droompjes; maar het verschil met andermans dagdromen is, dat Arleigh de zijne serieus neemt. En dus probeert hij alles wat het doordeweekse Manhattan aan erotische geladenheid te bieden heeft.

Als een van de acht vice-presidenten van een grote firma is hij in staat een welgesteld en weldadig leven te leiden. Arleigh stelt dat herenleven, zijn baan én zijn huwelijk, in de waagschaal om erotische waanbeelden na te jagen. Zijn ogen, zo redeneert hij, bedriegen hem niet. En als daar nog een verrekijker bij komt, dan lijkt de grens tussen waan en werkelijkheid op een gelukzalige wijze vervaagd...

Dus bespiedt Arleigh vanuit zijn kersverse flat de overbuurvrouw, die hij al eerder in de bus had willen benaderen. En dat benaderen houdt het nodige in bij Arleigh. De rol van ‘vleselijke detective’ ligt hem wel. Maar weldra ontaarden zijn fantasieën in een meedogenloos gevecht tegen de alimentatie-eisen van zijn echtgenote, zijn eigen gebrek aan seksueel uithoudingsvermogen en postcoïtale depressies. Bonnie Ryan, de hartstochtelijke buurvrouw van de overkant, neemt na het eerste contact al het heft op onstuimige wijze in handen. En ook op andere manieren blijkt dat het beeld van de verrekijker nogal verschilt van wat het werkelijke leven behelst...

De meisjeskijker is meer dan een Rabelaisiaanse schelmenroman. Het boek is bovenal ook een liederlijk, zij het constant onderhoudend portret van de zelfkant van het Newyorkse leven, zoals geen toerist ooit te zien krijgt. James Lawson geeft als geen ander het beeld van een amusement zoekend, narcistisch Amerika. En in vergelijking met de rest van dat Amerika blijkt die luchthartige schooier van een Arleigh Eliot nog helemaal niet zo gek.